doğaçlama söylesi

 Ben doruklara mı sevdalandım..? Bir türlü bulamadım kendimi... kayboldum dünya okyanusunda ne önümü görüyorum ne de söndürülen umutlarımı yakacak güç kaldı ben de. Ben yoruldum maddi imtihanın peşinde koşmaktan. Gittim geldim. Bir yere tutunamadım. Düzen o kadar bozuk ki... İşte imtihan bu ya hiçbir şey olması gerektiği gibi değil. Adaletsizliğin hakim olduğu bir hayat sunuyor sana dünya. Atalarımız ne de güzel ifade etmiş: Ya bu deveyi güdeceksin, ya da bu diyardan gideceksin. Seçim sizin.  Dün bana daha önce çok pişman olduğun bir şey var mıydı diye sordu kardeşim, annem de merak ediyormuş cevabını ben söyleyemedim nedense, pişman olduğum bir şey hiç olmadı dedim. Doğru bu benim elimde olan bir durum değildi zaten, bana böyle olmak ister misin diye de sorulmadı. Sorulsa idi cevabım evet olacaktı çünkü bundan çok hoşlanırdım. Yani Ben de şu an Elif hocanın yanında olan medrese hocalığı eğitimi alan yalnızca maneviyatımı besleyen biri olabilirdim.  Şu an ise yarım kalan ...

 Öyle zamanlar geldi ki öyle çok özlemiş olduğunu farketmek sevdiğin kimseyi.. Bir an karşına çıkan fotoğrafa bakıp, hani hep derler ya film şeridi gibi geçer diye işte tam da öyle. O karenin içinde kıpırdar kimseler. Sen, sevdiğin... Geçirmiş olduğun o an yeniden canlanır o karede. Gözlerin ister istemez dolar, göz yaşı tüm bu duygulardan beslenip harmanlanmış göz pınarına dolmuştur yani... hiçbir insan gücü yoktur o an onun yanağından damla damla süzülmesini engelleyecek.  Tam da bunu söylediğim de böylesi duygusallığa kapılılan bir an gelir akla. O akşam aslında gözyaşını onun sana sakın ağlama deyişi sessizce ve samimi bakışı, dediğini tekrarlarcasına bakması ile teslim olmuş dışarı değil içine akmıştır. Tebessüm izlemiştir beraberinde... Evet birinde bu gücü görmüşsündür aslında . Hayatının kıyısında bulunmayandan.  Günler geçiyor , yağmurlar yağıyor, bir sonbahar daha bitmek üzere , her akşam üstü ezan sesinden önce kuşların gökyüzündeki heyacanlı süzülüşleri......